اشعار فاطمه روشن

پدرم مي خندد

چوب هاي خشکش را فروخته حتماً

چوب هاي تر را درون چري¹ مي اندازد

ما

چشمهايمان مي سوزد

و گرم مي شويم

_{1.چري:نوعي بخاري آبدان دار}

دوباره تهديد کرده اند
سگ ها و خارجي ها
شهر را پر کرده اند
و عطر کينوها¹،
سربازان گرسنه ي بي تفاوت را
به کانتين هايشان² کشانده
زنان با موهاي باز
به هم مي خندند
و با مردان غريبه سلام و عليک مي کنند
و آن ها
قصرهاي رهبرانمان را منفجر مي کنند
خانه هاي مردم فقير،
امام زاده ها
و مکتب ها را
من از ابتدا هم
باور نمي کردم
که طالبان دُم دارند³
ولي فکر مي کنم
مردان بيچاره اي هستند
که يک چشم ندارند
و هيچ زني حاضر نيست
همبسترشان شود

_{1.کينو: نارنگي پاکستاني}

_{2.کانتين: غرفه ي فروشگاه}

_{3.در ابتداي ورود طالبان به افغانستان، ميان مردم عامي شايعه افتاده بود که آنان دُم دارند}